Ik noem dit het einde van dit deel van de reis, omdat ik het op dit ogenblik zie als een pauze van mijn reis. Het einde van een jaar testen. En net als in het ware leven, waar ik nog steeds niet weet wat ik wil worden als ik groot ben, weet ik in hemelsnaam niet waarheen ik het wil met deze reis, of althans met het vervolgdeel. Er zijn zoveel mogelijkheden. Één van de opties waarmee mijn hele idee gestart was – maar dat niet is doorgegaan – is het meenemen van een piano, en nu na maanden zonder piano, begint het gemis urgent aan te voelen.

Jawel het einde komt in zicht. Waar ik in een van de vorige blogpost een samenloop van omstandigheden beschreef, die een somber licht wierp, heb ik beslist naar huis te keren. Die beslissing viel tijdens de langste stop tot nu toe, wachtend op een onderdeel om weer te kunnen bewegen. Door een foutje bij de betaling is deze pauze een ruime quinzaine geworden. Ik vertoef voor een derde weekend op rij in deze gezellige camping in Nazaré.

Het was eigenlijk denkbaar dat de kans dat ik zelf de beslissing zou nemen heel heel klein was. Er zijn veel te veel factoren waar ik geen invloed op heb, maar die wel de beslissing om te stoppen zouden doorduwen. Iets met de huurder zoals nu het geval is, materiaalpech, ziekte of ongeval, bij mezelf of in mijn directe omgeving. Misschien was het daarom ook een gemakkelijke beslissing, omdat ik ze zelf niet echt moest maken. Is het niet gewoon eenvoudiger wanneer de beslissingen voor jou gemaakt worden?

Ik wou absoluut zonder einddatum vertrekken omdat ik wist dat wanneer een einddatum vastgelegd wordt, de laatste maanden daardoor gecompromitteerd worden. En je daardoor – dacht ik – moeilijk ten volle nog kunt genieten van de reis zelf. Omdat allerlei praktische en bureaucratische ongemakken beginnen op te spelen, zoals een inkomen vinden, een nieuwe elektriciteitsleverancier vinden en zo verder. Nu de beslissing is gevallen kan ik alleen maar vaststellen dat ik daarin gelijk heb gehad. Waar ik het hopelijk wel verkeerd heb, is dat ik verwacht nog volop te genieten.

Er is een ander keerpunt, een radicaler keerpunt. Een pandemisch keerpunt. Toen ik mijn tentje opzette, hier op de camping, was het Corona virus nog een ver-van-mijn-bed-show. Het was zoals het sars of een stevige griep, namelijk iets wat voor mij enkel bestond in een nieuwsbulletin. Ondertussen volgde ik de persconferentie die België platlegde. Werd Italië en het Spaans Baskenland afgesloten. Als restaurants op mijn route zullen sluiten, zal het moeilijk worden, met mijn ene gasvuurtje. En hoe zullen de gastheren en -vrouwen van Couchsurfing en warmshowers reageren? Neem je een wildvreemde reiziger in huis, nu er een virus ronddoolt dat alle aandacht opeist? Mijn onderdeel is er nog niet en mijn fiets is dus ook nog niet mobiel. De situatie daarentegen verergert met de dag. En zelfs steeds meer Europese binnengrenzen gaan dicht.

Als ik al iets verwachtte van deze reis, dan was het dat ik zou terugkomen met een plan. Met één plan. Ik hoopte met deze reis iets te bereiken dat op zijn minst tot een plan zou gekneed kunnen worden. Niet dus. De uitkomst is onveranderd, namelijk tientallen plannen, waarvan de meeste de broedplaats niet zullen verlaten. Oh ja, ik wil iets gaan studeren. Maar ik heb geen idee wat. Als ik iets neem wat ik al goed kan, bijvoorbeeld talen, dan heb ik schrik dat ik me teveel zal vervelen, als ik iets kies waar ik niks van ken, zal dat een stuk boeiender zijn, maar wat dan??

Hoe is het mogelijk?? Een jaar lang én een zee van tijd! Velen zullen me daarom benijden. En toch kan ik nog niet met een plan afkomen. Maar ach, wat maakt het uit, het ontbreekt me al heel mijn leven aan een eenduidig plan. Zelfs deze reis was gebaseerd op wat je nauwelijks een plan kan noemen, het was een potloodlijn op de kaart van Europa. Dus zal ik mijn potlood nog eens slijpen en wat krullen in mijn dagboek zetten, dan heb ik weer wat te volgen tot aan mijn volgende schets.