Reeds voor mijn vertrek wist ik dat het aspect tijd een belangrijke factor zou zijn. Dat manifesteerde zich als eerst in mijn agenda, de leegte van de komende maanden was een ongewoon zicht.

Ook alles wat tijdgebonden is in het dagelijks leven, zoals de routine om het werk in te plannen, én het onvermijdbare er van.

Ik wist dat ik mezelf tijd ‘kocht’ met deze reis, maar kwam nog maar net tot de essentie er van. ‘Gekocht’ omdat ik enkele zaken geïnvesteerd heb voor dit project, daarnaast ga ik over naar een fractie van mijn inkomen dat ik met een 5dagen werkweek binnenkrijg. Ik schiet heel wat in wat luxe betreft, want hoe heerlijk Kamperen ook is, je kunt op geen enkele manier argumenteren dat het qua luxe in de buurt komt van een volledig uitgerust appartement, laat staan van een huis&tuin.

‘Tijd hebben’ wordt snel in de praktische beslommeringen ingepast, zoals kiezen wanneer je wil opstaan, meer boeken lezen, fietsen wanneer je wil, en hoe lang je wil… Maar dat is helemaal niet het geval, je blijft vroeg opstaan om veel te fietsen, je moet boodschappen doen, stoppen om te eten, je naasten op de hoogte houden op allerlei manieren. De 24 uren van een dag worden nog steeds – af en toe hectisch- makkelijk vol gemaakt. Vraag maar aan de gepensioneerden hoeveel tijd ze hebben 😉.

Deze manier van ‘tijdsberekening’ is echter maar een verbastering van het gewone werkende bestaan, en gaat niet op voor mijn reis.

Er is een heel andere vorm van ‘tijd’ die ik ontdekte. Ik noem het een meer luxueuze vorm van ‘tijd hebben’. Het komt ongeveer op hetzelfde neer als die Nederlandse fietsreiziger waarmee ik een week geleden enkele kilometers deelde, die zei: ‘ Telkens de kans zich voordoet om een koffie te drinken, neem ik die, want de kans komt niet meer terug.’ Deze vorm is niet uniek voor een reiziger, maar ik vrees dat het moeilijk consequent toe te passen zou zijn in het dagelijkse leven.

De meest luxueuze vorm van tijd is die om elke kans te grijpen.

Dat is exact waar het om gaat, als je tijd hebt, dan kun je in gaan op elk voorstel om een koffie te drinken of een babbeltje te doen. Je kunt nog zoveel online contact maken als je wil, het gesprek ter plaatse met een onbekende brengt je zo veel verder!

Ik kan nu ‘Ja!’ zeggen op elke uitnodiging, je kunt omrijden omdat iemand – waarmee je deze wereld slechts enkele minuten deelde- vertelt dat er net iets verder een geweldige plek is om te kamperen of bezichtigen. Je volgt iemand mee naar binnen en onder het genot van een warme thee wordt je rondgeleid in een compleet ander leven. Als een interview lezen, maar dan in het echt.

Hoe vaak wordt een spontane babbel niet door één van de partijen onderbroken omdat hij nog de kinderen moet oppikken, of omdat ze onderweg is naar het werk, of nog snel naar de winkel moet omdat ie zometeen sluit…

Dát. Éxact dát, kan ik me nu veroorloven! En onvoorstelbaar wat dat al heeft opgebracht!

Je wordt niet gelukkig van langer in bed blijven liggen, net als ergens doelloos blijven hangen ook niet helpt. Ik kan niet stil zitten, dus alles vertragen omdat de tijd het toelaat is geen verbetering.

Een Sami-muzikant die wat muziek voorschotelt, of plots in een performance art-stuk stappen.

Die eerste is er gekomen, toen ik gewoon ja zei op het aanbod een theetje te komen drinken terwijl ik mijn boodschappen stond in te laden aan een supermarkt.

Die tweede is er gekomen, omdat ik ergens langs een landelijke weg stopte voor een enthousiast zwaaiende dame, en tijd nam om een babbeltje te doen. En op die manier via via uitgenodigd werd in het gastenverblijf van een sympathieke Belgische kunstenaar in Tromsø.