Vorige week liet ik per ongeluk mijn verhaal eindigen met een cliffhanger.

Per ongeluk omdat ik mijn posts kort en to the point wil houden, maar de keten van toevallige connecties tijdens de week was zo lang dat een beknopte versie het schrijf – en voor jullie hopelijk het lees- plezier euh… beknopte.

Mijn couchsurfing host, Antonio, had nog een andere reiziger te gast, de Duitse Nora was onderweg naar Marokko, en had hier in de jachthaven een skipper gevonden die haar kon meenemen in ruil voor wat hulp bij het voorbereiden van de boot. De boot stond nog op de kade, wat normaal betekent dat er nog veel werk is. De route zou hen naar Malaga leiden.

In mijn hoofd begonnen plots allerlei scenario’s door elkaar te lopen, ik was namelijk nog ruim op tijd om naar Malaga te fietsen. Dus even meezeilen was een mogelijkheid. Eén van de praktische zaken was dat ik na het zeilen weer hier, in San Pedro moest geraken, maar dat was iets wat me niet onmiddellijk zou tegenhouden. Dus zeilen naar Malaga, terug liften, mijn fiets oppikken en nog eens fietsen naar Malaga zag ik eigenlijk wel zitten.

Natuurlijk, voor niks gaat de zon op, dus de skipper, Hartmund, wou dat ik naast de kosten ook nog wat betaalde, ik blufte dat ik normaal gezien voor dit soort avonturen betaald werd. Werken aan boord voor de kost zat er ook niet meer in, want ’s anderendaags lag de zeilboot al in het water.

Na mijn bezoekje aan zijn boot, wandelde ik terug naar het dorp terwijl ik het idee liet bezinken, de jachthaven lag op een 5tal km, en in de ochtend had ik de wandeling al eens gemaakt via de prachtige roze zoutvlaktes waar de flamingo’s hun kleurtje halen. Op deze terugtocht besloot ik te liften, want een avontuur moet je tegemoet gaan, het komt niet vanzelf. Na enkele keren genegeerd te zijn geworden, stopte een vriendelijke local – logisch, want onvriendelijke locals stoppen niet. En als ze wel stoppen is het misschien niet echt verstandig om in te stappen.–

Ik stapte in voor die paar kilometers en er volgde een highspeed gesprek, enerzijds omdat die Spanjaarden snel praten, naar mijn mening, maar ook omdat de rit heel kort duurde. Bij het uitstappen, riep hij me nog even te wachten en viste een eerder geviste vis uit de laadbak van zijn bestelbus. Voor mij, een heerlijke bonito, waarmee ik makkelijk 4 personen mee kon voeden.

Uiteindelijk liet ik het voorstel om mee te varen varen. Ik had geen zin om te betalen voor een trip op een 35 jaar oude boot. Gezien de omslachtigheid van het herbergen van mijn fiets, het terugkeren zonder duidelijk vervoer en de ouderdom van de boot vond ik het sop de kolen niet waard. Ik weet dat de meesten meer zouden overhebben voor zo’n zeiltrip, maar op dat vlak ben ik wat verwend, geef ik graag toe.

In ruil daarvoor kwam ik tijdens het jaarlijks diner van apnea Murcia in contact met een freediver die me wou meenemen naar een Cenote, niet ver van Cartagena. Een activiteit waar ik geweldig naar uitkijk, en die wss voor volgend weekend zal zijn.

En ondertussen?

Ondertussen spring ik weer op mijn stalen -ahum- aluminium ros, voor enkele dagen wild kamperen. Al is gebleken dat mijn reis voorspellen gelijkaardig verloopt als de pogingen om het weer in kaart te brengen. Voor morgen is het redelijk duidelijk, maar verder dan een dag kan het alle kanten uit! Hoera daarvoor.