Ah, we lijken toch allemaal zo op elkaar.

Wat we ons als Belg zo graag eigen maken, de baksteen in de maag en de koterijen eromheen. Helaas het is niet alleen van ons. Het mooie aan lange fietstochten is dat je door woonwijken fietst. En na ruin 12.000 km en zoveel verschillende villawijken en verkavelingen, jawel, ook dat woord is al enkele grenzen overgestoken, zijn er toch oh zoveel gelijkenissen.

Uiteraard verandert de stijl zo is het duidelijk wanneer je van Vlaanderen in Nederland komt. En wanneer je Scandinavië binnenrijdt zijn de verschillen overduidelijk. Maar dat zijn de gelijkenissen ook.

Je vindt ze overal, de zonnewijzers waar het uur nooit op zal afgelezen worden. Of wat dacht je van die lichte metalen klapstoeltjes, je kent ze wel, als je er op gaat zitten, krijg je hetzelfde gevoel als wanneer je agenda je aan een tandartsafpraak herinnert. Die stoeltjes die 17 dagen na de aankoop al wild aan het roesten slaan.

Het grootste ornament in de tuin is ook universeel: het tuinhuis. Je komt ze overal tegen, de netjes verzorgde thuishuizen, helemaaal in stijl met het echte huis, proper gesorteerd, feilloos afgewerkt als ware het een schaalmodel van het woonhuis. En oh wee, in de tuin ernaast staat ook een splinternieuw tuinhuis… en in de tegenoverliggende hoek staat het oude tuinhuis. Al lang was afgesproken om het oude af te breken zodra het nieuwe er staat. Al lang was het afgesproken, maar tussen die afspraak en de bouw van het nieuwe, werden er alweer allerlei handige, vernuftige, plaatsinnemende gadgets gekocht in de dichtstbijzijnde onlinestore. Dus het oude staat nog vol en het nieuwe zo goed als.

Noodzakelijk in elke zichzelf respecterende tuin is de trampoline. Je hebt ze in allerlei kleuren en vormen… ah nee, ze zijn allemaal rond en zwart.

Elke trotse eigenaar van een lapje grond met een huisje en een tuintje daaromheen kan er uiteraard niet onderuit om de natuur gastvrij en edelmoedig te verwelkomen op hun grondgebiedje. Dit kan het best – uiteraard nadat de oprit met herbiciden werd besproeid en de gazon tot een fluogroene ecologische woestijn is verworden – met een sierlijk, al dan niet kleurrijk voederhokje voor die lieve, lieve vogeltjes.