3 november 2019

De laatste zeven maanden zijn voorbij gevlogen.

Ik vertrok op 1 april, zonder goed te weten wat me te wachten stond. Daarnaast stortte ik ook iedereen die me dierbaar was in diezelfde onzekerheid.

Ik had een lijn getekend op de kaart van Europa, met enkele checkpoints op duizenden kilometers van elkaar. Dat ik zonder enige extra inspanning elk checkpoint bereikte binnen enkele dagen van mijn planning vond ik zelf ontzettend verbazend. Dat ik ook nog eens op fantastische plekken kon duiken of kajakken. En dat ik zoveel dolenthousiaste mensen zou tegen komen. Formidabel, echt geweldig!

De laatste checkpoint – El Grande Finale – was een klein kustdorpje aan de Costa brava. Dezelfde plek waar we 2 jaar geleden tijdens de herfstvakantie een heerlijke familievakantie hadden beleefd. Deze keer was mijn hele trip hierop afgestemd. Na bijna 7 maanden fietsen was het de bedoeling hier te belanden, terwijl het gehele gezelschap met het vliegtuig zouden arriveren. De dag voor hun aankomst was ik al op 10 km genaderd, dus dat zat helemaal snor.

Deze vakantie was het enige wat vast stond, het enige punt in mijn agenda, al was het eerder een uitroepingsteken dan een punt. Al lachend kreeg ik af en toe de reactie: ‘om vanuit België in Spanje te geraken, fiets hij over de poolcirkel!’

Dit avontuur samenvatten is gekkenwerk, wat zeker is, is dat ik een almachtige beschermengel heb die me nabij blijft. Mocht ik weten welke offers of gebeden ik moet brengen om deze engel te plezieren, er zou geen moeite teveel zijn om dat te doen!

Dat ik na 7 maanden exact geraak waar ik wil, met zo weinig voorbereiding, is gewoon fantastisch. Ik had bijvoorbeeld nooit een fietsreis gemaakt. Mijn gesofisticeerde trailer was slechts 2 dagen voor mijn vertrek klaar. En wat mijn fiets betreft, die was slechts enkele weken voor mijn vertrek geleverd.

Daar waren we dan, de hele familie verzameld, cé, pa en ma waren mij al eens tegemoet gekomen, maar voor mijn grootste fan en grootste idool – mijn petekind- Elias, zijn broer Felix en hun mama, was het de eerste keer in lange, lange tijd. Het weerzien was explosief. Het was met een groot enthousiasme en zoveel warmte, dat de zon zich een tweederangsster voelde.

We kenden er onze weg, en hadden dus alle tijd om volop te genieten op terras, in de zee of op strand. De dagen waren intens, en vlogen voorbij.

En nu?

Ook al loopt het oorspronkelijke plan nu ten einde, deze trip is nog lang niet voorbij. In mijn eerste plan liep ik met het idee om richting zuid-Amerika te trekken. Maar dat gaat voorlopig niet meer door. In Riga, een 6500km geleden kwam ik tot te vaststelling dat er in Europa zoveel te zien is! Zoveel dat een tweede toer door Europa eigenlijk vanzelfsprekend was. Vandaar dat het huidige plan nu als volgt klinkt: Ik volg de zee!

Nu trek ik richting het zuiden langs de middellandse zee, richting warmere oorden voor de winter. Daarna wissel ik de middellandse zee voor de atlantische oceaan, trek ík gaandeweg naar het noorden en hoop de lente door Groot-Brittannië te cruisen, aan de verkeerde kant van de weg.

En als dit plan overeind blijft, dat reis ik vermoedelijk ergens rond juni door België 😁.