Mijn entree in Tsjechië was zonder twijfel eentje die blijft hangen. Na een 8000tal kilometer langs de kust en door het Noorden van Europa werd ik nog niet echt geconfronteerd met beklimmingen die er diep inhakken.

Eigenlijk was de pas van Zweden naar Noorwegen, via Kiruna, Abisko naar Narvik, het enige waar er wat geklommen moest worden, weliswaar steile stukken, maar nooit echt lang. Aan de grens tussen Polen en Tsjechië verging het enigszins anders. Zonder dat het zich aankondigde was ik plots 15 Km aan een stuk bergop aan het fietsen. Het spreekt voor zich dat het landschap en de uitzichten plots ook totaal waren veranderd.

Ik had een slaapplek aangeboden gekregen door een Couchsurfinghost. En omdat ik in het land van de pils aangekomen was, werd onze eerste activiteit eentje waarvoor je geen topconditie nodig had of waarvoor geen speciale talenten vereist waren.

Aan de topconditie van de garçon werd wel gewerkt, want hij liep alsof zijn leven er van af hing tussen de tafels en de bar. Toen ik de laatste slok uit mijn glas had genomen werd een van de Tsjechische gewoontes meteen gedemonstreerd. De vliegende kelner plantte met een aan lichtsnelheid grenzende vaart een vers glas bier voor me neer. De verontwaardiging moet op mijn gezicht af te lezen zijn geweest want mijn host, Adam, schoot in de lach en legde uit dat dit de gewoonte is. Zolang je in Tsjechië niet expliciet de ober bij zijn mouw neemt om zijn vleit te stoppen, zal hij je leeg glas vervangen door een vol exemplaar. Ik zie nu al heel wat bierliefhebbers de migratieformulieren downloaden!

Wat ook onmiddellijk opviel toen ik het land binnenreed, waren het aantal fietsenden, het hielp uiteraard ook dat er een mtb-parcours was parallel met de grens, alsof de grens gemarkeerd werd door de bandensporen van de fietsen.

Het grootste deel van mijn route volgde de Elbe, of Labem in Tsjechisch, en dat was duidelijk een van de meest populaire routes, het leek of alle fietsers die ik in Polen miste, allen samen op dit Elbe-pad verzameld waren. De steden die ik aanvankelijk tegenkwam van Liberec tot Usti Nad Labem waren tegenvallers qua schoonheid, waarmee ik eigenlijk bedoel, geweldig lelijke onaangename industrieplekken, waar af en toe met veel beton een centraal pleintje werd gecreëerd dat de aantrekkelijkheid van een metrotunnel had. Of het toeval is of niet, maar zodra ik wat later aan de Ohre kwam en deze rivier verder volgde, werden de stadjes steeds mooier, Karlovy Vary, Loket, en de dorpjes daaromheen hadden uiteraard afgezien onder de Sovjets, je wordt dus verwelkomd door rechthoekige woondozen, maar de centra bleven algemeen wel mooi, prachtig onderhouden en aantrekkelijk om rond te wandelen of de verfrissing van een lokaal pilsje te genieten.

Ik ging traag vooruit, mijn snelheid op de fiets was omgekeerd evenredig met mijn enthousiasme want het was hier iets verder dat ik voor de eerste keer bezoek zou krijgen. Cedric en Damien ( mijn broer en neef) komen met de fiets op de trekhaak om enkele dagen door deze omgeving te fietsen (jah, weeral fietsen) en kamperen.

De afspraak lag al lange tijd vast, maar de locatie was nog variabel. Toen er min of meer consensus was over de locatie, had ik me door Polen wat gehaast, aangezien de weg vooruit vooral een ongekende weg is. Dus liever niet te veel dralen, en waar mogelijk mijn ritme aanhouden. Zo kwam ik in Tsjechië aan met een zee van tijd. – Help me herinneren dat ik mijn zomervakantie plan waar er ook een oceaan is!- en hoe dichter ik kwam, hoe trager ik ging.

Enkele dagen voor de afspraak was er zelfs sprake van slechts enkele tientallen kilometer per dag. Wat me dan weer de tijd gaf om allerlei uitnodigingen aan te nemen en onder meer een tochtje gaan fietsen ( jawel) maar dan met een lichte sportieve fiets samen met mijn fietsgekke Couchsurfing host Jan. Of op ontbijt gaan bij een vriendelijke local, Jindrich, die me daarna nog met de wagen een rondleiding verschafte. Een uitzicht vanop een uitkijktoren gaf enerzijds ongerepte natuur weer, maar anderzijds ook bruinkoolcentrales waarmee ze heel wat stroom naar Duitsland exporteren. Of wat dacht je van 3 fietsende Tsjechen die me een lunch trakteerden en daarna nog een ijsje bij een ijssalon dat gekend was voor zijn meer als 100 soorten. Al leek me dat de nadruk op het ruime aanbod lag en niet zo zeer op de kwaliteit van die verschillende soorten.