4,5 maand sinds mijn vertrek, ik heb honderden mensen ontmoet, maar mijn vrienden en familie

bleven voorlopig enkel bereikbaar via de massaal inzetbare sociale media.

Voorlopig en gelukkig is er nog een onmetelijk verschil tussen de sociale media en het echte leven – al willen sommigen dat misschien ontkennen- dus een realtime ontmoeting is iets wat buiten alle verwachtingen valt.

De ochtend van hun aankomst hadden we afgesproken op een camping, deze en vooral de locatie ervan was van weinig romantisch allooi, heel heel basic voorzieningen en geplet tussen de Ohre – oh, wat mooi – en de snelweg – oh, wat lawaaierig-. Niettegenstaande konden we de auto daar naar mijn mening veilig achterlaten, al deelde mijn broer die mening niet.

Zoals steeds geldt een eerste indruk als belangrijkste, en deze mottige camping met een daaropvolgende wansmakelijke warme chocolademelk -met weinig chocolade en nog minder melk- uit een automaat, gaven Cedric en Damien een weinig motiverende start.

Of… het kon alleen maar beter worden van hieruit.

Ergens rond de ochtend arriveerden ze en begonnen we met wat geplande opknapwerken aan mijn fiets & trailer. O.a. de trekhaak diende na 9000km vervangen te worden en nog enkele kleine verbeteringen.

Toen ik hen vroeg om zorgvuldig naar de as van mijn trailer te kijken, kreeg ik een ander antwoord dan ik verwachtte, ik dacht te mogen horen dat het frame licht gebogen was, maar helaas zagen ze iets wat ik nog niet had gezien, scheuren in diezelfde draagarmen. Dit antwoord was uiteraard verontrustender dan een licht gebogen buis en onmiddellijk kwam een noodreparatie aan bod.

Na dat kluswerk, dat uiteraard langer duurde dan gepland, sprongen we op de fiets. Mijn trailer kreeg plots een andere invulling. Al mijn speelgoed werd er af gehaald en in de auto gestockeerd en vervangen door kampeermateriaal voor mijn twee companions de route. Zij op een MTB, zonder bagage, ik op mijn 1,3pk sterke elektrische paard en kar. ‘Tjuk tjuk’ en we waren weg.

Ik had enigszins een traject uitgetekend en we verloren dus weinig tijd met navigeren.

Kamperen naast een gevangenis

Het was heerlijk fietsen, en iets wat ik al lang niet meer gedaan had: kletsen tijdens het rijden. Dit gezellig keuvelen op de fiets zorgde er twee keer voor dat we wel op de juiste route, maar in de verkeerde richting waren ingeslagen, gelukkig lag niemand er wakker van. Wildkamperen is uiteraard verboden zoals elders in Europa. Omdat dit wel op het programma stond, en deel moest worden van het avontuur, had ik de dagen voordien de toleranties uitgetest door steeds dichter bij de openbare weg mijn tentje op te zetten. Het bleek ook bij de verdere tocht geen probleem, zolang je het allemaal een beetje netjes en rustig houdt.

Oh, en als hun aanwezigheid zelf nog niet genoegdoening gaf, werd er een waarlijks koningsmaal uit de mouw – of eerder de frigobox- getoverd!

Stoofvlees van de mama – HALLELUJAH-, patatjes en een tube Belgische mayonaise. En als kers op de taart en veel beter dan een kers op een taart: een fles Chimay Bleu.

De route startte rustig maar kreeg al snel wat pittige stukjes, waarbij ik de hulp van mijn gezelschap moest inroepen om de berg op te geraken, daarnaast was het niet zo zonnig, waardoor het opladen niet feilloos verliep, in die zin dat op 1 van de dagen de bestemming net gehaald werd met een zo goed al platte batterij.

We hadden ook een extra activiteit ingepland en hoe kon het ook anders, … het was iets met een fiets. We reden richting een skigebied waar een mooi aanbod was aan downhill trails, heerlijk dus, met de lift naar boven en dan 15km aan een stuk op nauwe paadjes de flank af. Wie beelden verwacht van een volgeladen fiets met trailer die van een oneffen pad bergafwaarts dendert is er aan voor de moeite. Ik had de veilige keuze genomen om een fiets ter plaatse te huren, wat het spektakel aanzienlijk verbeterde.

De brandweer schiet te hulp

De scheurtjes in mijn frame moesten uiteraard ook nog worden hersteld. Ik had mijn contacten in de buurt gebruikt, zonder al te veel succes. Ik had enkele telefoonnummers gekregen, maar in gebrekkig Duits, was de uitleg nogal moeilijk en werd aan de andere kant van de lijn duidelijk dat mijn probleem ook het mijne zou blijven.

Toen we stopten aan een brandweerkazerne, waar de lieden op zaterdagmorgen hun rood glimmende bolides nog meer deden glimmen, vroeg ik hen om hulp. Eén uit het team sprak Engels en voldoende om het probleem duidelijk te maken, een andere begon wat rond te bellen en plots werd voorgesteld mijn fiets op te laden op de aanhangwagen van de brandweer en me naar een lasser te brengen. Het was niet geheel duidelijk of het laswerk aansluitend daarop zou volgen, toch leek het me mijn beste kans. Anders dan gewoonlijk, stonden die 2 andere daar nog met hun mtb! We besloten dat ik met fiets en al mee zou gaan met de brandweerwagen en dat zij ondertussen richting de auto zouden gaan, en dan zou een whatsappverbinding wel zorgen dat puntje weer bij paaltje kwam. Ondertussen gaf ik hen nog een ander opdracht: een nieuwe telefoon kopen, de mijne had het beste gehad en na een tik tegen het asfalt, was er nog weinig leesbaar op het scherm.

Zo ging ik voor de eerste maal in mijn leven mee met een brandweerauto😉!

Toen Damien en Cedric de auto hadden bereikt, lag mijn kar al op de operatietafel. Net als in mijn vorige avonturen was hier de snelheid van de hulpvaardigheid adembenemend. Daarnaast bleken we maar op een 10tal minuten van elkaar te zitten, dus deze herstelling had niet eens tijd afgesnoept van de weinige die we maar samen hadden. Toen we weer samen kwamen was alles opnieuw gemonteerd en moesten we enkel hun kampeergerei wisselen voor mijn speelgoed op de trailer.

Na het afscheid van een driedaagse trip die in een vingerknip leek voorbij te zijn gevlogen, overviel mij een gevoel dat dicht aansluit bij weemoed. Als de camping waarvoor ik diezelfde avond nog 10km aan een stuk moest klimmen, afgehuurd bleek te zijn voor een feestje, dan kun je je voorstellen dat dat gevoel niet zomaar weggespoeld wordt.