‘Moet die kajak mee?’ ( iedereen in koor)

‘Ja.’ (Ik)

‘Ben je zeker?’ ( iedereen in koor)

‘Uiteraard!’ (Ik, vastberaden)

Zo belandde mijn kajak op mijn fietstrailer. Meer nog, de fietstrailer was gemaakt rond de kajak. In de eerste weken sukkelde ik nog wat met de peddels, maar plots kreeg ik de ingeving ze onderaan de trailer te bevestigen, en hup, probleem opgelost.

Het was al lange tijd mijn plan om eens een meerdaagse kajaktocht te maken. En deze reis zou zorgen dat dit gebeurde.

Nadat ik al eens nu en dan mijn kajak heb opengevouwen om een klein toertje te doen, leek me de archipel van Luleå de uitgelezen kans om werk te maken van die meerdaagse. Uiteraard zat ik nog met een essentieel probleem: mijn machine! Ik kan dat toch niet zomaar onbewaakt achterlaten. De WS-hosts die me in Goteborg ontvingen, hadden hun roots in deze kleine noordelijke stad. Martin, de host, zei me dat ik waarschijnlijk wel bij zijn broer of ouders terecht kon. Na weken en meer dan 1000 km door Zweden fietsen nam ik opnieuw contact met hen op met de vraag of hun aanbod nog geldig was, en dat was ze! Via wat heen en weer gesms, kreeg ik een plekje ter beschikking voor mijn fiets & trailer in hun garage. Niet voordat ik eerst mee vaarde naar hun zomerhuisje op een eiland voor een lunch. Naast de pasta en een zeekaart kreeg ik ook nog heel wat fijne tips mee voor mijn kajakavontuur.

Omstreeks 18u was ik geladen en klaar om te water te gaan. Ik werd vrolijk uitgezwaaid en vertrok op een spiegelgladde, muisstille zee. Wist je dat daar boven zoveel rivieren de zee instromen dat het gewoon zoet water is! In de verte lonkte een berg overgebleven ijs, uiteraard trok dat in de avondzon onmiddellijk de aandacht. Er lag op een klein eiland nog een manshoge stapel ijs, en bij het naderen werd ik verrast door een wel heel fijn geluid. Uiteraard was de massa in sneltempo aan het smelten maar dat gebeurde niet zoals verwacht: de uiteinden die verwateren en wegdruppelen. Het was eerder als een gletsjer waarvan de stukken ijs in onregelmatige stukken naar beneden donderen. Maar dan in miniatuur. De ijspegels die vielen maakten een geluid als de fijnste christallen belletjes. De stilte in het midden van de natuur was onbeschrijfelijk. Het breken van het wateroppervlak door mijn peddel en wat vogels in de verre achtergrond. De tientallen zeehonden en de wind zelf hielden zich aan de die stilte. Vanop een tiental meter hoorde ik de kristallen belletjes reeds en het duurde vrij lang tot ik begreep waar dit bijna hemelse getinkel vandaan kwam.

Om mijn tentje te zetten geef ik de voorkeur aan een effen ondergrond. Helaas was dat op deze rotsige eilanden al een expeditie op zich. Op het eerste eiland vond ik geen enkel vlak stuk, daarnaast was een koppel ganzen- zo’n grote beesten!- op een nest aan het broeden. Op het volgende rotsige eiland vond ik uiteindelijk 2 houten paletten die ook al een carrière als drijfhout achter de rug hadden. Na wat funderingswerken met de vele stenen kon ik mijn tent aardig opzetten. Ik had mijn kamp aan de waterlijn gezet en keek uit op een nog steeds spiegelgladde Baltische zee.

De zee bleef muisstil en de wind hield zich gedeisd, dus je kunt je voorstellen hoe stil het daar was!

Ik had daar heel wat gezelschap van zeehonden, maar toen ik gekleed in mijn surfplak probeerde undercover te gaan, viel ik snel door de mand…

S’anderendaags vulde ik mijn kayak weer met tent, slaapzak en andere basics, en plooide hem weer dicht. Ik vind te water en In slow motion dobberde ik verder. Een volle dag vol bewondering.

2 nachten heb ik zo gespendeerd op onbewoonde eilanden, voor de tweede nacht vond ik een vervallen hutje, die lang geleden diende als hut om te ijsvissen. In de winter is dit gebied volledig bevroren, en dan wordt er een vis- of sauna-hut naar het midden van nergens gesleept. Een van die hutten leek wel in een soort hopeloze rescue verzeild geraakt te zijn en stond op de grens van rotsachtige oever en het bos dat daar begon. Het was al jaren geleden dat daar nog iemand kwam, maar er was een bank waar ik mijn tentje kon op zetten. Bij dit soort van bivaks, waarbij ik wel een dak boven mijn hoofd vind, maar waar de muggen ook hun weg kennen, gebruik ik enkel mijn binnententje, dat biedt bescherming tegen dit ongedierte en ondanks het bijna volledig in gaas gemaakt is en dus doorzichtig heeft het toch een gevoel van cocon, waardoor het veilig aanvoelt.

Die 2 dagen waren zo omgeven door stilte dat het oneer zou zijn om daar meer woorden aan te spenderen.