Nog eentje vanuit mijn zetel thuis

Mijn verblijven via warmshowers en couchsurfing zijn al heel gevarieerd geweest. Meestal duurden de gesprekken ’s avonds laat en verlopen die vrij geamuseerd. De huizen,… of Joerts… of caravans… zijn over het algemeen net, met tpaf en toe wat rondslingerend stof. En die enkele keer dat je je kleren niet op de vloer wou leggen, omdat die er wat plakkerig uit zag, was er wel een stoel te vinden om alles bij elkaar te houden. Het overgrote deel van de aangeboden plekken waren picocello. En vooral, niet omdat het ‘gratis’ is, dat het minder goed is, enkele goedkope Airbnb’s waren minder aangenaam dan de Cs-infrastructuur.

Eentje daarentegen was een opmerkelijk contrast op dit vlak, ik werd uitgenodigd in een piepklein dorpje door een enthousiaste Zwitser. Bij aankomst viel op dat het huis recent was geschilderd, waardoor het een piekfijn uitzicht gaf. De eigenaar gaf me een kleine rondleiding zoals dat gebruikelijk is bij dit soort ontmoetingen en het huis was degelijk ingericht, al viel me de vochtigheid onmiddellijk op. Dat is een standaard probleem bij huizen hier in het zuiden tijdens te wintermaanden, maar hier leek de eigenaar er weinig aan te willen doen.

Hij wees me een zetelbed aan. Ondertussen heb ik al wat ervaring met zetelbedden, en de enige zekerheid is dat ze niet goed zijn in zetel zijn, maar ook niet goed als bed. Dit exemplaar paste volledig binnen het concept. Het doordachte design zorgde er voor dat het bed niet eens vlak was, maar in een lichte V bleef staan. En dan denk je, och, als je in het midden ligt, heb je er geen last van! Maar nee, want de naad tussen de matrassen was te diep. Bleek trouwens bij de eerste nacht, dat niet enkel de vochtigheid zich in de lakens had genesteld, maar ook dat de mousse die als matras dienst moest doen, er al geruime tijd de brui aan had gegeven, waardoor je ondanks de mousse rechtstreeks de vorm van de lattenbodem kon voelen.

De eigenaar legde uit dat hij in de zetel sliep, omdat de andere kamers nog niet opgekuist waren. Weinig tijdens mijn 3daags verblijf wees op enige intentie daar binnenkort verandering in te brengen.

Dit lijkt nog mee te vallen, maar dan moet ik even de inrichting van het huis erbij halen. Beneden waren er 2 slaapkamers en 2 badkamers, het zetelbed dat ik aangewezen kreeg was op de mezzanine, waar ook nog een 21ste eeuws dubbelbed stond en een badkamer was. Er waren dus 3 moderne dubbele bedden, maar de nachten dienden gespendeerd te worden in een zetel voor de eigenaar en een bijzonder onaangenaam zetelbed – noch zetel noch bed- voor de gast. En Oh zal ik nog een leuk extraatje toevoegen? De eigenaar snurkte als een dieseltrein, en er zaten geen muren of deuren tussen de living en de mezzanine…

Tot daar aan toe, ik volg de gastheer en maak er het beste van. Even ter verdediging van de gastheer, hij had me bij aanvang gezegd dat hij zich mentaal niet helemaal in zijn sas voelde. Bij de gesprekken – waar ik al naar Duits was overgeschakeld omdat hij zich in andere talen niet op zijn gemak voelde – viel het vaak stil, ik kreeg de eerste avond al 3 keer hetzelfde verhaal, en moest het nadien nog enkele keren horen. Het waren ook heel korte verhaaltjes. Enkele zinnen en al gauw begon de herhalingslus.

De omstandigheden die leidden naar het avondeten waren ook vaag te noemen. Steeds als het gaat over het avondeten bij een gastheer – en ook thuis als ik gastheer ben- wordt snel duidelijk wie kookt, wie de ingrediënten haalt, of er samen wordt gegeten. Dat is een rollenspel dat ik al onder de knie heb, en ook hier weer volg ik de gastheer. Vaak wordt ik uitgenodigd om mijn voeten onder tafel te schuiven, maar ik vind het even goed om zelf te koken voor mijn gastheer. Deze avond echter bleef dat vaag, we gingen uiteindelijk samen naar de lokale supermarkt, prachtig klein ding. Het was café en supermarkt tegelijk. De supermarkt had een eigen ingang die al lang niet meer werd gebruikt. Om in die superette te geraken ging je het café binnen, verdween je achter de toog van het café en kwam je om de hoek in de winkel terecht. Alweer een leuk extraatje was dat het niet eens nachtwinkeltarieven waren!

Omwille van de besluiteloosheid van mijn gastheer nam ik het roer – en de pollepel- in handen en koos ik wat groenten en rijst. Ik kwam bij de kassa, haalde mijn portefeuille boven, waarbij de gastheer meestal zegt: ‘put it away, you’re my guest’. Nu en hier, je ziet het al aankomen, onze Zwitser was zo stil als een Zwitsers horloge en draaide zich toevallig op dat moment wat weg. Ik heb er geen enkel probleem mee, te koken – en betalen- voor mijn gastheer, maar ik verkies toch de manier waarbij er ook verbale communicatie bij te pas komt. Terug thuis aangekomen, stel ik me op achter het fornuis, waar ik onmiddellijk de opmerking kreeg, zuinig met het gas te zijn, want gas is duur hier. Maar ok, ik pas mij aan of zoals Jacques Brel zingt: ‘Au suivant!’

Toen hij de wijn schonk bij het eten – vanuit zijn persoonlijke collectie-werd mijn glas precies wat gediscrimineerd ten opzicht van het zijne, vreemd want beide glazen, het zijne en het mijne, leken identiek. De avond er op had ik in de grotere supermarkt in de nabijgelegen stad Belgisch bier gekocht, al was het duurder dan in Zweden, de eer moest worden hoog gehouden. Toen ik hem vroeg of hij wat wilde proeven was hij er als de kippen bij. Om toch een beetje tegendraads te zijn, zei ik hem dat het eerder bier was om ná de maaltijd te savoureren. Er werd tijdens dat diner, dat hetzelfde verloop kende als de avond voordien, een fles wijn opengetrokken, maar deze bleef onaangeroerd staan. Ik moest dus de meest subtiele verwijzing verzinnen om mijn glas met wijn gevuld te krijgen, een uitdaging die ik graag aanging. Helaas waren de tafelgesprekken zo summier dat het me niet lukte de wijn erbij te betrekken. Pas op het moment dat hij bij het neerleggen van zijn bestek triomfantelijk zei: En nu bier! Kon ik terug keren met ‘oh, ik dacht dat je liever eerst wat wijn dronk’ af en toe is het goed om Babylonische technieken te gebruiken en de taalverschillen in je voordeel om te zetten. Een bescheiden glaasje later trok ik een blauwe Chimay en een la chouffe open. Oh, zal ik nog een extraatje prijsgeven? Zijn frigo deed het niet, of beter gezegd zijn 2 frigo’s deden het niet, dus had ik het bier op serveertemperatuur gebracht met mijn op zonne-energie aangedreven koelbox. Ah er mag al eens gelachen worden in het leven.