Voor de eerste keer heb ik muurvast gezeten.

Letterlijk, alsof aan de grond genageld. In beton gegoten.

Ik reed vanaf Sanlucár de Barrameda richting Sevilla want er was geen weg over te rivier voor de eerste 100 km.

Sanlucár is trouwens geweldig interessant, heb ik in Sevilla ontdekt. Ferdinand Magellan is hieruit exact 500 jaar geleden vertrokken voor de eerste zeilreis rond de wereld, in het najaar van 1519 is hij vertrokken in opdracht van de Spaanse ( Castilliaanse) koning Carlos I om een route te vinden naar de Molukken, de specerijen-eilanden. Het Suez-kanaal was er niet, en de oostelijke route via Afrika werd gecontroleerd door de Portugezen. De optie die onderzocht werd was die via het Westen. Daar had Columbus al een poging gedaan, maar had zich blijkbaar tevreden gesteld met de ontdekking van de Amerika’s. De koning verzamelde alle wetenschappers, de meest moderne technologie van het moment en vond een gek om die reis te leiden. Van de 270 man op 5 boten, zijn er 18 die met 1 schip terug in Sevilla zijn aangekomen. De eerste mensen die ooit rond de wereld hebben gezeild. Ja, ik beken, ik hou van geschiedenis.

Dus ik reed langs de rivier Guadalquivir, richting het noorden op zoek naar een oversteek, al had ik daar digitale kaarten voor en was die weg door mensen aangelegd…

Op een gegeven moment werd de grindweg die al in slechte staat was nog een stap slechter. Het werd een natte modderweg. Iets verderop zag ik sporen van een of andere vrachtwagen die zich helemaal had klemgereden. Voor mij lag helaas hetzelfde scenario klaar. Ik had nog nooit zo’n plakkerige modder beleefd. Niet enkel zakte mijn fiets met de volledige band tot aan de velg in de modder, het ergste was dat de modder zo geweldig plakte dat de spatborden volliepen met modder en over hun hele lengte de banden blokkeerden. Dat, bij alle vier mijn wielen. Dus ik zat vast, en omdat ook mijn wielen niet draaiden, ging mijn motor in veiligheid. Met alle macht en met loodzware schoenen duwde ik de fiets naar een stukje gras in de hoop daar de fiets wat boven het oppervlak te houden en te kunnen verder gaan. Ik deed de hele tijd niks anders dan met een lepel alle modder van tussen mijn banden, spatborden en remmen wegscheppen, maar een meter verder was alles weer volgeplakt. Ik dacht, het droogt wel op en brokkelt dan af, maar het omgekeerde was waar, hoe meer het droogde hoe minder het mee gaf. Zowat 2 uur heb ik gedaan om een 50tal meter heen en dan terug te keren. Ondertussen zat de modder ook nog eens overal. Dat is uiteraard maar een peulschil vergeleken met de ontberingen van Magellan’s bende.

Zulke onverwachte plotwendingen geven steeds wat spanning. Je dagplan moet je herzien, al is dat met mijn heel vage dagplannen slechts klein bier. Waar ik me meer zorgen in maak is de impact op mijn materiaal. De motor, de fiets en trailer op hun geheel. Plots spelen er zoveel krachten op in, op allerlei ongebruikelijk manieren, dat ik nadien steeds mijn zintuigen tijdens het rijden op scherp zet, is er een nieuw geluid bij gekomen, reageert de motor anders,….?

Dat was ook helaas het geval. De modder bleef nog lang haperen en de motor ging kort daarna nog regelmatig in veiligheid, waardoor ik maar een derde van het vermogen kon gebruiken. Al ziet het er ondertussen naar uit dat de fiets daarvan genezen is!