Polen is groot en ongekend, we kennen het enkel als het land waar de goeie stukadoors groot worden gebracht.

En erger nog, bij mijn intentie Polen door te fietsen was de algemene reactie: plat en saai!

Ik dacht: ‘Ideaal!’ Laat ik maar eens een grijze week tegemoet gaan. Het is tenslotte niet realistisch om week in week uit allerlei doldwaze avonturen te beleven. Dit soort privileges zijn enkel weggelegd voor Jommeke en Filiberke.

Het kwam me wel uit, gewoon wat fietsen, wat camperen, hier en daar een goedkope warme maaltijd verorberen.

Ik had beslist me niet al teveel van die eerder negatieve impressie aan te trekken, ook al speelt dat wel in je achterhoofd. Als je denkt dat de mensen meer teruggetrokken zijn, dan zul je dat ook zien, het hielp ook niet dat me opviel dat de huizen hier grotere en hogere omheiningen hebben dan ik tot nu toe gewoon was te zien.

Met die ingesteldheid leek het cliché aanvankelijk te kloppen, tot ik -zoals ik verplicht ben aan mijn manier van reizen- de mensen ook effectief aansprak. Engels spreken ze niet vaak, maar gastvrij waren ze zeker.

In een restaurant waar ik een lunch wou, kreeg ik een flesje water aangeboden, en daarna ook nog eens het dessert, bij de fietsenmaker waar ik een nieuwe pekkel vroeg, kreeg ik ook een fles water erbij, en dat gebeurde vaker, ik stond bij een supermarkt en kreeg een flesje cola van een van de klanten en het meest indrukwekkend was bij Marcin. Ik stond op het punt mijn tent op te zetten aan een bospadje net van de grote baan af.

Toen werd ik bij hem uitgenodigd voor een pintje, daarna volgde wat hotdogs, een uitnodiging om de tent in de tuin te zetten , en ’s anderendaags kreeg ik een uitgebreid ontbijt, allerlei lekkers voor onderweg en hij wou me zelfs nog wat zakgeld meegeven, maar dat heb ik toch vriendelijk afgewimpeld.