Dag 111 / 8042 km

Wat vooraf ging

2 dagen geleden had ik miserie met mijn accu, gisteren daarentegen checkte ik uurlijks de situatie van mijn systeem, en bleven de moeilijkheden uit. Dat maakte dat ik vandaag 1 kans op 2 had om miserie te hebben.

Daarnaast was ik gisteren Polen binnengereden, daarmee won ik een uur, wegens het uurverschil met de Baltische staten en Finland.

Een vroege zonnige start

Ik was, dankzij dat uurverschil, een uur vroeger wakker en de zon scheen volop. Ik had vrij goed geslapen, dus had ik er volledig zin in. Mijn navigatie-app loodste me door een prachtig glooiend agrarisch landschap. Bovendien, als in een goed georganiseerde trip, veranderde het landschap geregeld eens van uitzicht en kwam ik op die manier in een bosrijk gebied terecht. De zon was er en het was warm, de banen lagen er goed bij, dus had ik al voor 10 uur ruim 30 km afgelegd. Attent als steeds om nieuwe geluidjes van mijn fiets of trailer op te pikken, hoorde ik plots iets rammelen wat voordien niet rammelde. Het bleek de trekhaak te zijn thv mijn zadelpen. Dat was al eens voorgevallen, gewoon even opnieuw vastzetten en klaar… dacht ik.

Na wat gesukkel en enkele dozijn km verder merkte ik dat de beugel gebroken was. Een flink probleem dus, want dit onderdeel linkt mijn 100kg zware trailer aan mijn fiets. Ik zag een mogelijkheid om het op te lappen met de middelen die ik had.

Het was me al opgevallen dat ik het ene meer na het andere passeerde, en na een meer te zijn gepasseerd waar ik wel in wilde zwemmen, maar helaas boog mijn route onverwacht de andere kant op, besloot ik om na dit euvel geen verlet meer toe te laten om te zwemmen. Ik richtte me dus tegen het advies van de gps in richting het meest nabijgelegen meer. Nadat ik een door overvolle vuilniscontainers ontsierde doorgang voorbij was, kwam ik aan een zeer aangenaam stukje strand bij een meer. Er waren kajaks en pedalo’s te huur en ook een afgebakend stuk zwemzone. Er heerste een gezellige drukte en alle vinkjes voor een mooie zomerlocatie konden worden aangetikt.

Idyllische lunch

Na deze bijna idyllische lunch en duik sprong ik weer de fiets op en na een tiental km bleek mijn herstelling niet te houden. Een alternatieve oplossing kwam uit de mouw, en ook al is het niet ideaal, deze zal wel houden, niettegenstaande ze nu wel meer spanning brengt op de andere 2 bevestigingspunten. De enige volwaardige oplossing is het vervangen, maar dat zal pas gebeuren als ik Cedric tref binnen enkele weken.

Rond 16u, traditiegetrouw, zoals dat bij ons op een topzomerdag ook is, barst een flink lokaal onweer uit. De hemelsluizen gaan volledig open, de boerenwegen lopen onder en tegelijk beleeft mijn gps zijn meest avontuurlijke momentje en stuurt me een zanderig bospad in voor een kilometer of 10.

Wanneer de zon opnieuw zijn plek opeist haal ik mijn telefoon uit en ga ik op zoek naar een restaurantje, ik krijg er eentje voorgeschoteld op 13km, ongeveer op mijn route. Die 13km zal de dagteller op 100km brengen.

Op de plek waar Google het restaurant lokaliseert was er een militair domein, zo eentje met een hoge draag afgetopt met heel veel ontmoedigende prikkeldraad. Na wat logisch redeneren, moest ik de spoorweg wat verder over en dan een stuk terug, nog slechts 3km was ik verwijderd van het café/kantine. Kip, frietjes en een extra portie groentjes, wou ik betalen met de kaart, daarvoor gingen we naar het kruidenierswinkel tje dat hetzelfde gebouw deelde, daar bleek het toestel echter geen medewerking te verlenen en werd mijn briefje van 5 Euro aanvaard om mijn schuld van 22 Zlottis af te lossen. Nadat ik mijn bestek neerlegde begreep ik waarom ze maar 1 recensie hebben op Google, ik vermoed dat de andere klanten er uit beleefdheid het zwijgen toe legden.

Maar niet getreurd, ik had een maaltijd binnen, dus verhoogden opnieuw mijn overlevingskansen!

Badje hadden we gehad, flesje was binnen, nu was het tijd voor bedje. Bij het verlaten van het dorp waar de kantine gelegen was, Osowiec Twierdza, reed ik recht een natuurpark binnen.

Het was een prachtig bos, maar zonder lage begroeiing om achter te schuilen, en – evident- teveel bomen om mijn zonnepanelen te laten schitteren.

Dus fietste ik verder… en verder… Tot mijn geoefend oog een opklaring spotte die een open plek in het bos deed vermoeden. Na 112 km zette ik me neer op een muisstil plekje langs een graanveld in het midden van een gigantisch bos. ( jah, ook geen idee wat een graanveld hier in het midden doet🤨)