Mijn drinkwater is bijna op. Dus ik besluit om de eerstvolgende levende zielen die ik tegenkom te vragen naar drinkwater.

Na enkele uren rijden spreek ik een vriendelijke man aan die net zijn loods buiten wandelt. Ik vraag hem uiteraard in het Engels of ik mijn drinkbussen kan vullen. Hij beantwoordt mijn vraag met een vraag: “Nederlands?” Ik ben blijkbaar op een Belg gestoten die hier al heel zijn volwassen leven woont.

Ik word vriendelijk binnen uitgenodigd en ondertussen vraagt hij me of ik een plan heb om te overnachten. Ik zeg dat ik nog niet echt plannen heb en hij raadt me een Shelter aan in een natuurpark iets verderop. Alsof dit toeval nog niet ver genoeg loopt is de Shelter die hij aanraadt niet te ver en niet te dichtbij. En shelter dichtbij betekent minder kilometers vandaag dan gepland, een plek verderweg vraagt logischerwijs een extra inspanning. En daar bovenop ligt het nog eens op mijn route. Ik zeg hem dat ik al samen met Zweden de zoektocht naar shelters in Zweden gestart ben. Maar die zoektochten zijn tot nu toe op niks uitgedraaid. Waarop hij per mail een kaart met alle shelters van Zweden, Noorwegen en Denemarken doorstuurt. En als kers op de taart krijg ik nog eens een adresje van een shelter pal op de poolcirkel, en geloof het of niet ook op mijn route.

De hoeveelheden toeval die hier als een tsunami over dit laatste halfuur gevloeid zijn lijkt een beetje onbeschrijfelijk. Oké, dat het een Belg is, maakt niet uit voor de informatie over de shelters. Wel heb ik al aan zo goed als elke Zweed die ik tegenkwam gevraagd of er zo’n lijst of website bestaat. Het is uitgerekend een Belg die me aan die gegevens kan helpen. En dan is er nog het toeval dat twee shelters die hij me aanraadt ook op mijn route liggen.