Het was zover. Pa en ma hadden enkele dagen geleden hun caravan aangepikt en hadden de tocht zuidwaarts ingezet met enig doel – dat maakten ze me ten minste wijs- mij terug te zien.

Het was ruim 5 maanden geleden dat ze zich bij mijn vertrek, thuis, sterk hielden zonder enig idee hoe dit ging verlopen. Ik wist evenmin hoe het ging verlopen, maar ik had hier voor gekozen.

Ik had mijn kar richting het noorden gekeerd om hen tegemoet te komen met als enig doel – dat had ik hen ten minste wijsgemaakt 🤣 – hen terug te zien.

Lago Caldonazzo, op een van de campings, dat was tot enkele dagen voorheen de meest concrete aanwijzing. Ik vertrok vanuit Venetië, dus er was 1 zekerheid, het was allemaal bergop. 85 km lang bergop fietsen.

Ook al is deze reis uitgetekend in maanden, het gevoel voor timing voor deze reis is indrukwekkend. Zo kwamen zowel ik als mijn buren Carine en Pat, met een uurtje verschil aan op het piepkleine eilandje, Venetië genaamd. Terwijl deze afspraak lang geleden tussen pot en pint was gemaakt.

Datzelfde gevoel van timing vergezelde me toen ik papa en mama verraste met mijn aankomst binnen het halfuur van hun eigen aankomst. Stel je voor, ze hadden de aperitief nog niet uitgehaald!

Ik hoef niet te vertellen dat hotel mama vanaf dat eigenste moment 5 dagen lang overuren draaide. Het enige wat ik mócht doen was vader vergezellen bij de afwas. Een paar uitstappen en paar kleine herstellingen en vooral genieten. Ik had de vorige weken wat gepusht, en ik voelde de vermoeidheid wat opspelen, dus deze super-de-luxe pauze was qua timing en qua intensiteit simpelweg perfectie.

Er was zoveel te vertellen! Gelukkig heb ik tot nu toe niks meegemaakt waar een moeders’ hart op de proef wordt gesteld, al zal het concept van de reis dat misschien in het begin wel wat gedaan hebben.

Hoe goed het daar ook was, het kriebelde om weer verder te trekken. Ik had ook een nieuwe Date gefixt. In Parma zou ik Isabeau & Stijn onderscheppen onderweg naar een evenement ergens lager in de Italiaanse laars.

Het afscheid maakte deze keer meer indruk dan bij de start bijna een half jaar geleden. Doch het volgende weerzien is heel wat dichterbij dan het vorige. Dat wordt het de Groote Familiereünie in de Herfstvakantie aan het Wenduine van de Costa Brava.

De reis heeft met al die bekenden een andere dynamiek gekregen. Het begon met mijn broer & Damien in Tsjechië, dan de broers Benque in Oostenrijk, Slovenië en Italie, Patrick & Carine in Venetië, vader en moederlief bij Caldonazzo, Isabeau en Stijn in Parma. Binnenkort Michiel in Nice, en dan Elias en de rest in La Fosca. Heerlijk, echt waar, even mijn vreemde escapade delen met goede vrienden! Wie wordt de volgende? Wie komt er mijn reis nog wat meer inkleuren?Dankjewel en tot binnenkort!