Een tour door Europa, makkelijk beginnen. Allemaal Schengen -leve Schengen- en meestal de Euro. Rusland hoort daar voorlopig niet bij en lag ook niet op de weg.

Tot ik Helsinki begon te naderen en Sint-Petersburg toch niet to ver bleek te zijn… zelfs op een vijfhonderd kilometer voelde ik de aantrekkingskracht van deze historisch en cultureel indrukwekkende stad. Toen de beslissing genomen was die stad erbij te nemen, volgde een korte 2daagse race, waarbij ik alles uit de zon moest halen om de boot niet te missen.
Dag 1 wou ik 125km fietsen, mijn vetrek was in de namiddag gepland, omdat mijn gastvrouw in Livonsaare me uitnodigde om nog even te blijven voor een tour in de eco-village. Tegen de late namiddag, en rond km 70 kwamen de wolken meespelen en werden mijn korte pauze strategisch gepland tijdens opklaringen.

Tegen 20u zat ik aan km 110, maar was alle fut uit de zon, om de laatste 15km te doen, zette ik mijn trailer half in een gracht, waarbij de panelen zoveel mogelijk richting de zon keken en kookte ik in tussentijd mijn avondmaal, rijst met currysaus.
’s Anderendaags was de bewolking nog steeds enthousiast aanwezig en moest ik proberen 85 km te puren uit een kwart van mijn batterij. De bewolking en de blauwe lucht waren gescheiden door een scherpe lijn, waarbij de zon de beschutting achter de wolken verkoos, al bleef ze dicht bij de grens hangen. Af en toe glipte de zon over naar de blauwe kant, maar werd even vaak ingehaald door de wolken. Dit tennisspel van wolken en zon waren allesbepalend of ik naar Rusland zou gaan of Estland.
De zon en wolken speelden een fair spel, dus ik was op tijd om in te checken aan boord van Princess Anastasia.

Uiteraard was er het nodige kastje-naar-de-muur met die fiets die geen fiets is, toch liep alles vrij vlot. Deze manier van reizen had als voornaamste voordeel, dat je gebruik kon maken van de 72h visa free -regeling. Wat het bureaucratische gedoe tot een minimum herleidde.

Wat me al vaker opviel, is dat mensen in dit soort massatransporten denken dat rijen dienen om langer gemaakt te worden. Terwijl de vooral Aziatische gasten kozen voor de drukste rijen, bleek een van de rijloze controlehokjes bemand te zijn, en glipte ik dus zonder wachtrij tot bij de kepie.
Bij het inchecken op de terugweg, werd dit wonderlijke scenario nog eens herhaald😀.

De neus en de kepie

Voor het eerst tijdens mijn reis kon ik mijn paspoort boven halen, de bureaucratische rompslomp bleef inderdaad heel beperkt toen de vriendelijk, doch nors kijkende neus met daarboven de enorme kepie, een salvo aan stempels afvuurde op paspoort en ook nog eens op allerlei wat leek op imaginaire papieren. Door de weinig klantvriendelijke bouw van de controlehokjes, waar het -oh ironie… de dienaars van de wet zijn die in het hokje zitten en niet de vreemdeling- bleven de enige zichtbare bewegingen die van de schouders, de neus en de kepie.

De shuttle bus zette ons af in het centrum. De shuttle bus kreeg de naam van city tour bus, ook al reed ze vooral 1 rechte lijn. In dit oude stadsgedeelte keken alle gebouwen neer op de gewone sterveling, het ene nog grandiozer dan het andere. Als een ware toerist, welliswaar zonder de fotocamera, selfiestick of het argwanend achterstevoren dragen van de rugzak, liep ik de grootse straten door. Het is er proper en net, zo net dat het wat onecht overkwam. Uiteraard versterkt omdat het zomerse weer de omgeving in een levendige sfeer hult.

Er waren 2 zaken die me ontzettend ongrootstad aandeden: geen honden en geen bedelaars. Wel, van honden heb ik er net als fietsers, 2 gezien…

Er lijkt veel zorg te gaan naar dit erfgoed, want vrij veel is gerestaureerd of onder restauratie. Uiteraard is 1 dag véél te kort, maar niettemin was het zeker de moeite waard om even Europa te verlaten tijdens mijn Europatour.