Hoe langer mijn reis duurt, hoe iconischer dag 1 lijkt te worden.

Ondanks bijna 300 dagen onderweg, lijkt die eerste precies nog geheel gedetailleerd te zijn opgeslagen.

Ik werd licht nerveus wakker in een leeg appartement. Het was leeggehaald om te verhuren, de verhuur was geregeld, en ik had al iets vroeger gepland te vertrekken, waardoor ik nu als het ware wat illegaal in mijn eigen appartement verbleef. Ik had het vertrek opgeschoven naar maandag 1 april, want de dag voordien was het doopfeest van mijn neef Damien’s dochter. Aangezien de hele familie bij dat soort gebeurtenissen verzameld wordt, is dit een uitstekende wijze om iedereen ‘tot ziens’ te zeggen.

Maandag 1 april iets voor tienen. Mijn fiets met trailer paste in de garage, aangezien ook die zo goed als leeg was gehaald, mijn ouders en wat buren waren present om me uit te wuiven. Vanzelfsprekend had moeder nog een potje gemaakt voor de middag. En papa had heerlijke ‘lukken’ gebakken. Er was toch sprake van heel wat emoties tijdens het vertrek, niemand had er een idee van wat ik tegemoet ging, ook ik niet, het enige verschil was dat ik er voor gekozen heb.

Toen was mijn plan om langs de kust te blijven rijden, de zee aan mijn linkerkant houden, net als ik nu in Spanje en Portugal doe.

Voor de eerste dagen, de eerste 100tal km was het nog allemaal bekend terrein. De route vertrok net hetzelfde als die om naar mijn werk te rijden, zoals ik tot een week daarvoor nog deed. Een dik half uur later sprong ik ook effectief nog eens binnen in de jachthaven, waar ik de 10 jaar daarvoor gewerkt had.

Omdat het allemaal bekend terrein was, leek de reis ook heel zachtjes te beginnen, alsof het dagelijks leven van nu en dat van een week geleden met een ‘flou artistic’ in elkaar overvloeien.

Ik had nog niet veel getest, ik heb 1306km op de teller van mijn motor, maar het grootste deel was met een vervangfiets en een tijdelijke trailer, omdat geen van beide klaar was. Dus de echte test was tegelijk ook de reis. Het prototype was het model dat zich ging moeten bewijzen.

Vele eerste keren.

Ergens in Knokke-Heist vlak bij de Nederlandse grens hield ik een plaspauze en viel mijn fiets voor een eerste keer omver. Dat gaf me onmiddellijk een inzicht in de stabiliteit van mijn prototype. En het was zeker niet de laatste keer.

Wat ook vrij snel opviel waren de reacties, die toen startten en in elk land voort zou duren. Mensen die stoppen om te kijken. Spontane glimlachen en gefronste wenkbrauwen die op gezichten trokken. Automobilisten die bemoedigend hun duim in de lucht staken.

Een eerste serieuze hindernis was het veerpont Breskens – Vlissingen, waar de lengte en breedte net iets buitenmaatser bleek dan de standaard fietsdoorgangen. Gelukkig kreeg ik wat assistentie, want het manoeuvreren had ik nog niet onder de knie.

Deze overzet, de Schelde over, gaf onmiddellijk een gevoel van vakantie en leek een eerste belletje te doen rinkelen.

Iets verderop lagen de Deltawerken, wat een indrukwekkende bouwwerken, je lijkt als het ware in volle zee te fietsen. Ook mijn eerste serieuze panne leek al onmiddellijk voor deze dag gepland te staan.

Bij een ruime bocht om van een fietspad de baan te midden van de zee op te draaien, werd ik opgeschrikt door een hels kabaal en stond ik plots stil. Eerlijk gezegd was er sprake van een lichte paniek. Een ‘hoe-is-dat-nu-in-godsnaam-mogelijk’-momentje. De spaken van de wielen van mijn trailer waren losgekomen, en aan één kant hebben 2 spaken de binnenband doorboord. Dus platte band en wielen die kompleet scheef liepen. Gelukkig zat ik in niemands weg en kon ik de band herstellen, en alle spaken van beide wielen zo goed mogelijk opspannen. In theorie wist ik hoe dat zat, maar in praktijk had ik het nog nooit gedaan. Het heeft me waarschijnlijk wel een uur tijd gekost om alles weer rijklaar te maken. 2 gevoelens kwamen hierbij vrij. Enerzijds een kleine angst, want stel dat dit de trend van de reis wordt, stel dat het toch geen spetterend idee was om zomaar zo’n avontuur te beginnen… anderzijds was er een beetje trots. Een hindernis, een panne die netjes werd opgelost. Ik had voor de nacht al een plek geregeld via Cs of ws. Maar door deze panne, ging ik er niet geraken.

Het voordeel van ws – waar ik op dat ogenblik nog geen enkele ervaring mee had- was dat er vaak telefoonnummers bij staan, wat het makkelijker maakt, of in elk geval directer, om hosts te contacteren. Op die manier kreeg ik heel snel antwoord en een plek voor de nacht aangeboden. Ik kreeg een heel appartement aangeboden, dat normaal gezien als B&B wordt verhuurd, maar voor fietsers via warmshowers beschikbaar werd gesteld. Op die manier kon ik de eerste dag in alle rust tot een einde laten lopen.

Tijdens die hele dag ben ik ook waarschijnlijk 10 keer, of 20 keer gestopt om mijn gerief anders te steken, of mijn lading te herorganiseren, omdat er iets sleepte of teveel lawaai maakte, of na een putje in het wegdek was verplaatst.

Ook al je zintuigen staan op scherp, ook nu nog. Je luistert naar de geluiden die je trailer en fiets maken, je voelt de trillingen, en je probeert steeds de oorzaak er van te vinden…