Thuis, in een klein dorpje ergens aan de Vlaamse kust, je moet al moeite doen om een kaart te vinden waar het op staat, zijn meer vreemden dan gekenden. Als je na 2300 km fietsen en doorkruisen van 4 landen, nog verwacht gekenden tegen te komen, dan zal er een hele zak geluk voor nodig zijn.

Je bent dus aangewezen op vreemdelingen, terwijl je duidelijk zelf de vreemdeling bent met een fiets die iets weg heeft van een UFO.

En ik kan je nu al verklappen, dat gaat geweldig.

Maria die uit de Hemelen kwam

Ze kwam uit de hemel neergedaald met haar Elektrische fiets, ze zorgde ervoor dat mijn trailer gelast werd nog vóór ik zelf een oplossing voor het probleem kon bedenken.

Het ging als volgt: Ik zat aan de haven op een bankje naar het water te turen in Struer, Denemarken. Want dat is wat je doet op vakantie… en eigenlijk ook wat ik deed op mijn werk.

Enkele geïnteresseerden kwamen langs stelden enkele vragen en gingen weer door. En toen was er die dame die wel heel erg geïnteresseerd was, ze stelde honderduit vragen.

De zitbankjes aan de haven waren wat laag, waardoor ik onder mijn zonnepanelen door keek. Al babbelend werd mijn aandacht plots getrokken door een barst in het frame van mijn trailer. Ook haar aandacht gleed onvermijdelijk en langzaam van het gesprek naar die barst. Onmiddellijk vertelde ze dat er hier in het dorp een lasser was en prompt stelde ze voor hem te bellen. Uiteraard liet ik dat voorstel niet passeren, ik benadrukte wel dat het om aluminium ging, wat veelal niet evident is. Ondertussen was mijn interne onderzoeksbureau de schade aan het opmeten en de risico’s ervan in kaart aan het brengen. Na wat klonk als een optimistisch telefoongesprek. Legde ze de hoorn in de haak, sprong op en riep, ‘Come on’!

Ze zette haar eigen elektrische fiets in vollenbak vooruit en leidde me met zo’n grote armbewegingen dat het wel verkeersborden leken, de weg naar de lasser. Het is interessant te weten dat het op dat moment woensdagmiddag 15 uur was, net vóór het paasweekend. Met andere woorden dat bedrijf was nog twee uur open en dan voor een verlengd weekend gesloten. Mijn machine gaat wel snel, maar versnellen gaat langzaam. Bij elk verkeerslicht, mocht ik me in het zweet werken om weer bij te benen. Bij de lasfirma deed mevrouw de leidende gesprekken en mocht ik af en toe eens enthousiast en beleefd knikken. Zodra we 1 paneel en de omliggende bagage hadden weggenomen, kon ik binnenrijden en werd het onmiddellijk gelast! Dolblij, waarlijk geen ander woord komt in de buurt, misschien wel dolenthousiast, of dolgelukkig, in elk geval, je snapt de sensatie. Nauwelijks een halfuur tussen het vaststellen van het probleem en zijn oplossing ( al zal later blijken dat de oorzaak van die breuk nog niet opgelost was)! Nadat de dame me opnieuw had geholpen alles terug te monteren, durfde ze nog vragen of ze nog iets voor me kon doen?!!?

Ik wist niet hoe haar te bedanken, en ze weigerde ook alle dank, behalve de dankbaarheid zelve.

Jan

Dan was er Jan die me via WS ( Warmshowers.org) een plaats voor de nacht aanbood, ik liet het aanbod varen omdat er vroeg opstaan aan te pas kwam. Het leek dat de Denen allemaal vroeg opstaan om te werken, en daar had ik niet onmiddellijk zin in. Daarnaast had ik een klein wasje gedaan dat hing te drogen aan een geïmproviseerde waslijn. Even later, tot mijn grote verrassing, kwam hij gezellig aanschuiven aan het kampvuur en had wat pintjes mee. Nadat hij me eerst had opgejut om mee te gaan om brandhout te sprokkelen, werden de frisse pintjes opengetrokken en werd de avond nóg gezelliger. Hij drukte me op het hart dat ik hem zeker moest bellen als ik in de penarie zat. En hij bedoelde niet omdat penarie goed verkoopt in de Gazet, maar wel om me eruit te helpen. Hij contacteerde me ’s anderendaags omdat een vriend van hem, een journalist, mijn verhaal in de lokale krant wilde.

Vier op een rij

De vrienden van Mørs die net als Vladimir et Estragon op een bankje de horizon afspeurden naar een vriend die even daarvoor een bootje te water liet voor een testvaart. Ik had ze naar het water zien rijden: tractor & trailer; chauffeur & schipper, een overenthousiaste ouderling met een lange grijze baard in de boot op de trailer, wild glimlachend en luid zwaaiend.

Het bootjevaren bleek zo mee te vallen dat de crew niet de minste aanstalten maakten om snel in beeld te verschijnen. Zo zaten we daar, een onbepaalde tijd lang, 3 Denen en ik, te turen naar de horizon, in het zonnetje, met een pintje in de hand. Er was wat Deens en er was wat Engels, en ook heel wat daartussenin.

Het wachten verveelde sneller dan het varen. Vladimir, Estragon, hun copain met de hond en ik overlieten stilletjes en één voor één onze uitkijkpost.

Toen de bootje terugkwam zat niemand nog te wachten,… ook ik niet. Maar ik zag ze wel nog steeds even enthousiast terugrijden.

De echte kapitein

Ergens in Denemarken, op een namiddag nam ik mijn tweede overzet van de dag. Plots werd ik verrast door een aangeboden koffie. Uiteraard bleef de hoffelijkheid overeind staan en was de koffieban ( weer eens) verbroken.

Wekenlang worden mij koffies aangeboden in allerlei talen en vormen. En wekenlang probeer ik het aanbod om te buigen naar thee of melk.

Koffie is een prachtig stukje cultuur, maar mij smaakt het niet.

En zo op een onbezonnen moment werd ik plotsklaps overrompeld door een koffie, aangeboden door de kapitein. Ik keek om me heen en zag dat deze verwennerij enkel mij toekwam. Daar stond ik, fiets in één hand, koffie in de ander, een heerlijk bakje Douwe Egberts, dat was althans wat de opdruk op het bekertje beloofde…